Με έναν κουβά πάγο στο κεφάλι

Προσπαθώ να γράψω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ.

Διαβάζω στο ίντερνετ πως χθες τα ξημερώματα δολοφονήθηκε έναςαντιφασίστας εργάτης και μέλος του Συνδικάτου Μετάλλου, στο Κερατσίνι, ο Παύλος Φύσσας.

Διαβάζω για ενέδρα 30 ατόμων με δολοφονικές προθέσεις, και την αστυνομία παρούσα, να παρακολουθεί το έγκλημα.

Όλα αυτά μόλις λιγες μέρες μετά την επίθεση σε άλλους εργάτες, με πανομοιότυπο τρόπο, και πάλι με την αστυνομία να βλέπει στο Πέραμα, και τον τραυματιμό εννιά από αυτούς, περιλαμβανόμενου του επίσης συνδικαλιστή της ζώνης Πουλικόγιαννη.

Φέρνω στο μυαλό μου το (δυστυχώς) προφητικότατο κείμενο «Θέλουνε τον Πειραιά».

Το προφανές είναι πως η δολοφονία όπως και επίθεση στο Πέραμα εντάσονται στην προσπάθεια του εφοπλιστικού κεφαλαίου και των μεγαλοεργαλάβων να τσακίσουν τα ταξικά συνδικάτα της περιοχής. Η σχέση της Χ.Α. με το εφοπλιστικό κεφάλαιο δεν είναι άλωστε κρυφή.

Την διαλαλεί η ίδια. Το ίδιο και με τους μεγαλοεργολάβους της περιοχής.

Γιατί ξαναγράφω τα λίγο-πολύ γνωστά σε αρκετούς;

 Για να συνειδητοποιήσουμε πως η «μάχη του Πειραιά» που κλιμακώνεται, δεν αφορά κάποια αφειρημένη μάχη μεταξύ «φασιστών» και «αντιφασιστών».

Αναφέρεται σε μία αντιπαράθεση μεταξυ του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου και της πρωτοπόρας εργατικής τάξης της περιοχής.

Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα μπορέσουμε και να κατανοήσουμε πως δεν πρόκειται για μία διαμάχη με πέντε τραμπούκους που εάν τους πλακώσουμε στις φάπες καθαρίσαμε. Μιλάμε για πληρωμένους μπράβους όπως αναφέρουν τα ρεπορτάζ.  Για μπράβους που στηρίζονται άμεσα από το εφοπλιστικό κεφάλαιο και το αστικό κράτος όπως κραυγάζει η στάση της αστυνομίας. Αν δηλαδή οι επόμενοι δολοφόνοι δεν δηλώσουν (ή και δεν έχουν σχέση) με την Χ.Α. το πρόβλημα λύθηκε, ή θα αναλάβουμε και να ξεκαθαρίσουμε την Ελλάδα και από την ...μαφία;

Για αυτό και μιλάμε με όρους μαζικού κινήματος. Όποιος πιστεύει πως έχουμε την δυνατότητα αυτήν την στιγμή να έρθουμε με τέτοιους όρους, σε μετωπική αντιπαράθεση με το σύνολο του αστικού κράτους και τους μηχανισμούς του (γιατί περί αυτού πρόκειται), ας με πείσει για αυτούς τους όρους, και εγώ μαζί του.

Επείδή όμως κανείς δεν πιστεύει πως η κατάλληλη στιγμή για μετωπική αντιπαράθεση μπορεί να είναι όταν το κίνημα είναι στο ναδίρ του, δεν καταλαβαίνω τις κραυγές για «αίμα» και «εκδίκηση», που μπορεί να είναι συναισθηματικά κατανοητές (και εγώ έτσι νιώθω), αλλά στερούνται κάθε πολιτικού νοήματος.

Αν πάλι όσοι τα λένε αυτά δεν έχουν υπόψιν τους το μαζικό κίνημα, θα τους θυμήσω κάτι:

Κάποια πράγματα, ή τα κάνεις και δεν τα λες, ή τα λες και δεν τα κάνεις.

Γιατί,

αν τα πεις και δεν τα κάνεις θα γελοιοποιηθείς, και αν τα πεις και πας να τα κάνεις θα αποτύχεις...

Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή για γίνει η διαχείριση της με όρους συναισθηματικούς ή μικροπολιτικούς.

Από έναν κουβά παγάκια λοιπόν στο κεφάλι, όλοι μας....

Βλέπε ακόμη:

• Το συλλαλητήριο στην Αμφιάλη και τα αναμενόμενα παρατράγουδα