Ακούμε συνέχεια την ίδια ιστορία: η πληροφορική, η τεχνολογία και οι επιστήμες της επικοινωνίας άλλαξαν εντελώς την παραγωγή. Οι περισσότερες αναπτυγμένες χώρες κατευθύνονται προς μια οικονομία υπηρεσιών ή μια μεταβιομηχανική κοινωνία. Στην Ευρώπη το 66% του εργαζομένου πληθυσμού δραστηριοποιείται στις υπηρεσίες. Στις ΗΠΑ ο αριθμός έχει φτάσει το 79%[1].
Εξαιτίας αυτής της αλλαγής στη σύνθεση της εργατικής τάξης, ο Ιταλός φιλόσοφος Antonio Negri λέει ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε όπως πριν: «μισώ τους ανθρώπους που λένε ότι η εργατική τάξη έχει πεθάνει και ο αγώνας συνεχίζεται. Όχι. Αν η εργατική τάξη έχει πεθάνει -που ισχύει- όλο το σύστημα που βασίζεται σε αυτό το συσχετισμό δύναμης μπαίνει σε κρίση.»[2]
Η διαφορά ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο
Η εργατική τάξη γεννήθηκε μαζί με τον καπιταλισμό. Το 16ο και το 17ο αιώνα, στην πρωταρχική συσσώρευση, η ανάπτυξη της συνδέθηκε με δυο σημαντικούς όρους. Έπρεπε να υπάρχει αρκετός συσσωρεμένος πλούτος για να στηθούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις – το κεφάλαιο. Επίσης έπρεπε να υπάρχει διαθέσιμο αρκετό εργατικό δυναμικό: άνθρωποι χωρίς ιδιοκτησία ή άλλο εισόδημα, αναγκασμένοι να πουλάνε την εργατική τους δύναμη.
Η εργατική τάξη διαμορφώθηκε και άρχισε να αναπτύσσεται στα τέλη του 18ου και τις αρχές 19ου αιώνα λόγω της εκβιομηχάνισης: υπήρξε συνεχής ροή από την χρεοκοπημένη τάξη των αγροτών και από χειρώνακτες εργάτες. Μαζί με την ανάπτυξη του καπιταλισμού αυξήθηκε επίσης ο έφεδρος βιομηχανικός στρατός των ανέργων.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, μεγάλα καπιταλιστικά μονοπώλια άρχισαν να κυριαρχούν σε διάφορους κλάδους σε κάθε χώρα. Σήμερα, μετά από έναν αιώνα, τα μονοπώλια αυτά δεν κυριαρχούν σε αυτούς τους κλάδους σε εθνικό αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι συγχωνεύσεις και οι εξαγορές κρατικών επιχειρήσεων τις προηγούμενες δεκαετίες δημιούργησαν τεραστία συγκέντρωση. Μερικές πολυεθνικές επιχειρήσεις ελέγχουν τους κλάδους της παγκόσμιας οικονομίας.
Ποτέ ξανά στην ιστορία δεν δούλευαν τόσοι πολλοί άνθρωποι για ένα προϊόν είτε είναι αυτοκίνητο, αεροπλάνο ή παράγωγο πετρελαίου. 250.000-500.000 άνθρωποι δουλεύουν για κάθε μια από τις είκοσι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν έλεγχαν την παραγωγή τόσοι λίγοι παράγοντες: υπάρχουν τρεις στον τομέα του πετρελαίου, έξι στην αυτοκινητοβιομηχανία, δυο στη βιομηχανία καλαμποκιού, τέσσερις στην αγορά σόγιας, έξι στη βιομηχανία αγροχημικών και δυο στην πολιτική αεροπορία.
Η διαφορά ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο έχει όντως «φτάσει σε κρίση» (δλδ. εξαφανίζεται) όπως υπαινίσσεται ο Antonio Negri; Όχι, στο κατώφλι του 21ου αιώνα η διαφορά ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο έχει παγκόσμιες διαστάσεις.
Αυτό καθιστά τον κόσμο έτοιμο για έναν άλλο τρόπο παραγωγής, την κοινωνικοποίηση.
Όταν η μεγάλη επιχείρηση γίνεται γιγάντια και οργανώνει σχεδιασμένα, με βάση τον ακριβή υπολογισμό ενός πλούτου στοιχείων, την προμήθεια της αρχικής πρώτης ύλης σε διαστάσεις 2/3 ή ¾ της συνολικής ποσότητας που είναι απαραίτητη για δεκάδες εκατομμύρια πληθυσμό· όταν οργανώνεται η συστηματικά η μεταφορά αυτής της πρώτης ύλης στα πιο κατάλληλα για την παραγωγή σημεία, που κάποτε απέχουν το ένα από το άλλο εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα ·όταν από ένα κέντρο διευθύνονται όλα τα στάδια της διαδοχικής κατεργασίας της πρώτης ύλης ως την παραγωγή μιας ολόκληρης σειράς ποικίλων έτοιμων προϊόντων· όταν η διανομή αυτών των προϊόντων γίνεται με βάση ένα σχέδιο σε δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια καταναλωτές (πώληση πετρελαίου και στην Αμερική και τη Γερμανία από το αμερικανικό «τραστ πετρελαίου»)· –τότε γίνεται ολοφάνερο ότι έχουμε μπροστά μας μια κοινωνικοποίηση της παραγωγής και καθόλου μια απλή «σύμπλεξη»- ότι οι σχέσεις της ατομικής οικονομίας και της ατομικής ιδιοκτησίας αποτελούν ένα περίβλημα, που δεν ανταποκρίνεται πια στο περιεχόμενο, περίβλημα που αναπόφευκτα δεν μπορεί παρά να σαπίσει , αν αναβληθεί τεχνητά ο παραμερισμός του, περίβλημα που μπορεί να παραμένει σε κατάσταση αποσύνθεσης ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα που αναπόφευκτα όμως θα παραμεριστεί. Αυτά έγραψε ο Λένιν όταν ανέλυσε τον ιμπεριαλισμό[3].
Αυτό το κέλυφος σήμερα είναι κάποιες χιλιάδες οικογένειες που κατέχουν τις χίλιες μεγαλύτερες πολυεθνικές ως ατομική περιουσία και ελέγχουν όλη σχεδόν την παγκόσμια παραγωγή. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχουν άμεσα ή έμμεσα την εργασία σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων που πουλάνε την εργατική τους δύναμη και οι οικογένειες τους εξαρτώνται από αυτό. Ελέγχουν επίσης την τεχνολογία, την επικοινωνία, τις μεταφορές και την οργάνωση ως ατομική τους περιουσία. Ο έλεγχος όλων αυτών δεν γίνεται για το καλό της κοινωνικής ανάπτυξης και της κοινωνικής προόδου αλλά για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους. Αυτό σημαίνει ότι η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής (επιχειρήσεις, χωράφια, μέσα επικοινωνίας και μεταφοράς) αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο της κοινωνικής προόδου της ανθρωπότητας.
συνεχίζεται....
Πηγή: International Communist Review via Αγκάρρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.